POLSCY ZIOMALE.dłonie.

Na tak wiele zjawisk można powiedzieć- miłość.A ile zdarzeń po prostu się omija?Nie przykłada się miarki,bo przecież nie ma do czego.

Wisia,moja przepiękna,niebieskooka koleżanka,świetna malarka, siedziała na jednym siedzeniu ze mną w żółto-białym autobusie,który podążał w góry na malarski plener zorganizowany przez uczelnię.Zaglądaliśmy we wszystkie szyby,by ujrzeć i nasycić się śnieżnym krajobrazem,pełnym plastycznej przenośni i magii,która doprowadzała nasze zmysły do rozkosznego szału.Nawet blejtramy i pudełka z farbami leżące na siatkowych,górnych półkach przesuwały się to w jedną,to w druga stronę,jakby gotowe były do artystycznej uległości-jakiemuś rozpasaniu podobnemu do erotycznej rozpusty.

Auto jechało wolno z trudem trzymając wytyczony szlak.Kierowca,pięćdziesięciolatek,klął pod nosem i  ,wbrew naszym przekonaniom,zatrzymał się nagle.
-Cholera jasna-powiedział nerwowo-mało tego,że zaczyna sypać,to jeszcze jakiś baran zgubił dwa drzewa.Nie przejadę.Trzeba wezwać pomoc.

Ściemniało się,a gdy szofer wyskoczył na zewnątrz, do środka wpadł przejmujący chłód.Zapanował niepokój.
-Zaraz kogoś powiadomię-powiedział po powrocie i chwycił za krótkofalówkę-Proszę się nie martwić,mamy dużo paliwa,więc nie zmarzniemy.

Wiśka spojrzała mi prosto w oczy i wychyliła się w stronę okna.Gdzieś w oddali widać było mały ognik,światełko nadziei.
-Idziesz-spytała.
-Nie wiadomo co to takiego...
-Dom.Idziesz?Bo ja idę.

Powiedzieliśmy opiekunowi wyprawy,o co chodzi i wyszliśmy na śliską szosę,a  po ominięciu rowu stanęliśmy na czymś w rodzaju drogi.Dziewczyna ruszyła żwawo do przodu,a ja za nią ,brnąc  w głębokim, prawie po kolana śniegu.Niebo pokryło się nocą .

Był to drewniany,duży budynek.Z niewielkich,poodrapywanych okien światło rozkładało swój czerwonawy czar,a z komina intensywnie wydobywał się dym.Zapukała lekko.
-Mocniej -powiedziałem;byłem zmarznięty,zmęczony i zaczęło kapać mi z nosa.

Po kilku próbach udało się.Drzwi otworzył starszy  człowiek,który spytał czego chcemy.Dopiero wtedy zauważyłem,że moja koleżanka nie jest w najlepszym stanie.
-Łe,to łoni dopiero jutro przyjadą...
-Chodzi o to,abyśmy trochę się rozgrzali.Zapłacimy.

Chłop stał i patrzył .
-Kryśka-powiedział-tu takie państwo tam z autobusu.

Nagle,nie wiadomo skąd, pojawiła się starsza,spracowana kobieta o twarzy zmiętej i skrzywionej.
-A wy małżeństwo?-spytała niskim głosem.
-Tak-skłamała Wisia.
-No to co ty,stary,o tym myślisz?
-Pokój jest.A bo to Józek zgubił drzewo.Miał je Gienek ściągnąć,ale traktor mu się zepsuł.No to chodźta,chodźta,nie marznijta.

Gospodyni zrobiła herbatę,a potem poprowadziła nas do sporego pomieszczenia .Stała tam stara komoda,kwadratowy stół i wielkie metalowe łóżko przykryte grubą,ciężką kołdrą.
-No to kładźta się-rzuciła i wyszła.

Wiśka powiedziała,że zdejmie tylko kurtkę i spodnie.Nie pozwoliła patrzeć.Ale ja zrobiłem to samo i wskoczyłem do łoża.Zimno powoli uciekało z naszych ciał.Leżeliśmy na wznak wpatrzeni w biały sufit pełen delikatnych pęknięć.
-Nie rzucisz się na mnie,jak lew?
-A chciałabyś?-powiedziałem bez przekonania.
-Wiesz,ja zawsze bałam się pająków.A zobacz,tam w rogu.
-O tej porze...
-Jeszcze nie ma zimy.Tylko tutaj...
-Nie ma się czego bać.
-Jak leżymy oboje,to nie.Ale one wysysają z much wnętrzności.
-Tak się żywią po prostu.
-Ciekawe,czy boja się śmierci?
-Dla nich,to instynkt...Rodzą się,żyją,rozmnażają.To wszystko w ramach instynktu.My mamy rozum...I też właściwie dążymy do tego samego...
-Na pewno po swojemu się boją.
-Daj spokój,Wisia.

Kobieta uniosła się i oparła na łokciach.
-Robi pułapkę.W psychologii,to symbol mężczyzny.
-Ej tam.Wy też jesteście dobrymi pajęczycami.
-Wiesz co,mam prośbę.
-No...
-Mógłbyś mi podać rękę.

Zacząłem to wszystko odbierać jako propozycję-naturalną namowę.Ale dziewczyna padła z powrotem na wielką poduchę i powiedziała:
-Nie,tylko tak,naprawdę.

Splataliśmy dłonie powoli,powoli i nagle przyszedł najpiękniejszy sen w moim życiu.

Rano obudziła nas gospodyni, która przyniosła dwa metalowe kubki ciepłego mleka.Nawet nie zauważyłem,że nasze palce nie rozplotły się.A sen umknął nagle-na zawsze.

Byłem dziwnie szczęśliwy.
-Ale marzenia miałam-powiedziała przeciągając się-szkoda,że to już...

I pomimo,że nie widziałem Wisi bardzo,bardzo dawno,wiem,że dla niej było to dużym przeżyciem i nigdy już o tym nie zapomni.A przecież nic specjalnego się nie wydarzyło-wspomniała kiedyś przez telefon.KUBA