POLSCY ZIOMALE.sytość.

A kiedy wystąpiło "trzech tenorów" i zrobiło mi się nijak,to poszedłem do sklepu,aby kupić napój,który więcej zamazuje niż wyostrza,ale zawsze coś z obyczajem ma wspólnego.Albo go niszczy albo łagodzi,tworząc wspólnotę w jedną jak i w drugą stronę.Albowiem ,jeśli ktoś ogarnia nadmierną żywiołowość,a egzystencję opisuje nader spokojnie,to oczy nie tylko z tyłu głowy posiada,ale i w dolnej  części ciała,zwanej dupą.Nie tylko zresztą oczy.Innymi słowy:Wiedziony polską myślą lewicową,postanowiłem...


Sklep osiedlowy mamy spory z asortymentem dość bogatym.Tylko bogatych nie ma,by z bogactwa kapitalistycznej ułudy czerpać."No, żeby ludzie nie kupowali chleba,tego bożego daru,panowie-dziwił się szef tego przybytku robiąc porządek na półce;zresztą nie pierwszy raz-to co oni jedzą?"


-Panie,kartofle mają ze wsi i mąkę-mówi mężczyzna po czterdziestce ubrany w bury golf,marynarkę i spodnie w kant.
-Stasiu,nieudacznicy są.Jak mnie ktoś mówi,że taki biedny,to kiszki mi się zwijają i głowa mnie boli.Bo jak jeden z drugim na żarcie nie ma,to leń,albo ciul głupi-odpowiada znajomy pana Stasia, poprawiając krawat w kolorze buraczkowym.
-Ale kryzys mamy,Stefanie.
-Człowieku,jaki kryzys?!


Szef odszedł,a ja podbudowany optymizmem człowieka o twarzy alabastrowej i wypasionej pomyślałem,że ten ser żółty,który kazała kupić mi matka wcale nie jest drogi,tak jak to oceniłem przed wyjściem z domu."Chciała trzydzieści deko,kupię kilogram.Najwyżej będzie do pizzy"-zamyśliłem się i po chwili ogarnął mnie przypływ prawdy:"Przecież ja tego placka nienawidzę."


-Światowy.
-Kryzys,to mają starcy.Wychowali dzieci i muszą usuwać się,nie przeszkadzać...
-Jak to?
-Eutanazja powinna być.Bo jak inaczej.Porobili teraz leki i za długo się żyje.I nie patrz tak na mnie,bo ja do kościoła też chodzę w niedzielę.I modlę się,żeby ludziom ulżyć...


Pan Stasio wyraźnie się zdenerwował.Pokręcił głową i spytał:
-A twoja mama żyje?
-Żyje i żyć będzie.I zapewniam,że umrze w ciepłym łóżeczku w otoczeniu rodziny.Bo mnie,Stasiu,stać na to.
-Dziwne to wszystko,co opowiadasz...
-Teraz tak się tobie wydaje.Zobaczysz za parę lat.To samo powiesz.
-Na pewno nie.Ja inaczej na to wszystko patrzę.


Pan Stefan zaśmiał się głęboko i poprosił o dwie butelki wódki,ananasa i dwa kilo pomarańczy .
-Stasiu,zasada jest jedna.Albo żyjesz,albo cię to życie wyrzuci na aut.
-Tak nie można mówić.Jest przecież nauka,sztuka...A dzieci głodne,bez rodziców...
-Cały świat tak ma.Wszędzie są bezdomni i bajstruki.Nikt jeszcze na to sposobu nie wymyślił.A to,że tam niby jakieś środki i ośrodki są,to gówno prawda...-
pan w garniturze przysunął się nieco bliżej -To wszystko mamy tylko w telewizji i komputerach.A tych,co to  wymyślają ,opłacają rządy poszczególnych krajów.


Moje wnętrze jęczało.Splot słoneczny zwijał się niczym kłębowisko dżdżownic,a ośrodkowy układ nerwowy dostał boleści.Powiedziałem:
-Proszę szybciej,panowie,bo trochę mi się spieszy.
-Tak,tak-odpowiedział pan Stasio.
-Co się pan tak spieszysz?Dzieci płaczą?
-Ty,żartowniś-rzuciłem podniesionym głosem.


Mężczyzna przyjął postawę ryczącego lwa.
-A kim pan jesteś,że mi mówisz,co mam robić?Ja w demokracji mogę stać tutaj ile mi się podoba.
-Nic podobnego.Ale odpowiem kim jestem. Całkiem spokojnie powiem.
-Straszysz mnie pan?-powiedział i dwa razy pomachał wystawionym do góry palcem przystrojonym dużym sygnetem.
-Nie.Odpowiem tylko na pańskie pytanie.Otóż jestem blogerem.


Facet mielił ślinę.Po chwili spokojnie rzekł:
-Tak?
-Tak.
- Stasiu, a co to takiego?
-To coś w internecie.
-Jakiś biznes?-szepnął.
-Nie.To takie pisanie dla przyjemności.
-Dobra, idziemy.Cha,cha,cha,blogerem jest.Chodź kolego,bo mi kolana miękną z osłabienia.


"Uff,co za dzień"-pomyślałem i poprosiłem o trzydzieści deko sera.Jakiś kamień spadł mi z serca... Ale już po chwili znowu usłyszałem głos mojego "ulubieńca":-Komputery mam cztery..No gdzie u mnie w domu nie byłoby komputera.To znaczy,moje dzieci mają,kurna.A we firmie od tego są ludzie.Ja mam inne sprawy na głowie i duperelami się nie zajmuję.Bloger,kurna.Cha,cha,cha!!!


Wyszedłem na powietrze i pomyślałem o śnie i mojej dolinie.I o tym,że zapomniałem z tego wszystkiego o wódce po którą przecież przyszedłem.Ale moja wewnętrzna wiara nie potrzebowała już "Świętego Graala."Wiosenne powietrze grało do snu.KUBA