POLSCY ZIOMALE.Dżem.

Chodziłem kiedyś  z dziewczyną.To szatynka o kształtach okrągłych,apetyczna , roznosząca zapach,którego skonkretyzować nie można. (Każdy prawdziwy mężczyzna wie o jaką woń chodzi.)A do tego,jak na swoje dziewiętnaście lat , oczytana,znająca wiele zespołów muzycznych,zainteresowana  sztuką.Tak,w pierwszym momencie byłem zauroczony Gośką,która spoglądała na świat okiem i mędrca i przyszłej matki.Ale pewnego dnia spytała:

-To ty właściwie jaką muzykę lubisz,ale tak naj,naj?
-Lubię Dorsów,Zeppelinów...
- A Nina Hagen?
-Słyszałem...
-Słyszałeś muzykę,czy o niej?
-Raczej o niej.Nie przepadam za punk rockiem.


Rozstaliśmy się.Przyczyną bezpośrednią nie była muzyka,ale zawsze do rozpadu coś wniosła.


Miałem przyjaciela.Śpiewał i grał na gitarze.Darek,to był gość.Potrafił zjednać ludzi poprzez swoje pasje muzyczne i nie tylko muzyczne.To było prawdziwe kombo i na  imprezach i w szkole- byliśmy zawsze na szczycie.On patrzył na mnie,ja na niego.Podpowiadaliśmy sobie nawzajem, używając minimum słów.A kiedy wszystko było już jasne,prosiłem go,aby zagrał jakiś kawałek,na przykład Dżemu.I grał.

-No,fajnie się to śpiewa-powiedział kiedyś-A tą Gośką się nie przejmuj.Do ciebie ona nie pasuje.


Potem,moje życie zaczęło pękać,a mój przyjaciel postanowił się ożenić.Niby nic wielkiego.Niby.


Na przyjęciu nie byłem w sosie.On to widział.Był przy mnie i pytał:Co się dzieje? Namawiał do jedzenia i picia.A ja musiałem udawać,że wszystko jest dobrze...I nagle zamyśliłem się na chwilę,spojrzałem na jakąś śliczną panienkę i... stało się.Pan Młody wskoczył na scenę, zabrał muzykowi gitarę i powiedział:

-Ten numer poświęcam mojemu największemu koledze,Kubusiowi!


Zapadła cisza.Jedni drugich wypytywali,kim jest ten człowiek zwany Kubusiem.A dlaczego sam Pan Młody będzie śpiewał...


Najpierw było "Whisky" , potem "Skazany na Bluesa."Darek śpiewał wyjątkowo,a ja zauroczony sytuacją i jednocześnie trochę zawstydzony czułem początek końca.Ale pomysł mojego kumpla przeczył wszystkiemu.Owa magia pochłonęła mnie i poczułem się tak,jakbym nagle znalazł się na jakiejś granicy i musiał dokonać bardzo trudnego wyboru...Mimo wszystko stałem bliżej Darka,jako ten wyróżniony,skomplementowany.


W ciągu ośmiu ostatnich lat widziałem go raz,na pogrzebie jego taty.Nie rozmawialiśmy.Nie było okazji.To nic.Darek wie,że mieszkam blisko i ja czuję podobnie.Brakuje mi go czasami,ale wtedy przypominam sobie najpiękniejszą scenę w moim życiu-ten szczery gest,którego nigdy nie zapomnę,choć podobno gniewamy się na siebie,ale...


Trzymaj się stary,były przyjacielu.Trzymaj się mocno!KUBA